Naar aanleiding van Nova, 12 maart 2010
Als ik Eurlings met een emotionele toon zijn betrokkenheid zie demonstreren, dan doet me dat erg denken aan de vorige burgemeester van Maastricht. Het lijkt wel alsof Eurlings en Leers dezelfde mediatrainer hebben gehad. Iets soortgelijks zie je met Eurocommissaris Kroes en VVD’er en ex-DSB’er De Grave. Beiden draaien met de mond voordat ze met een emotioneel lachje te berde brengen wat ze willen zeggen. Nu is er sprake van dat Eurlings Leers gaat opvolgen. Eurlings als een soort Leers II.
Ik herinner me nog toen Leers in Maastricht burgemeester werd. Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier werd naar de burgers toe gecommuniceerd dat we hier met een soort ‘superman’ te doen hadden. Dit terwijl Leers helemaal geen bestuurlijke ervaring had.
Ik weet wel nog dat Leers in die tijd vrij veel afstand nam van de partijlijn, en zich profileerde als een soort CDA-versie van Pim Fortuyn. Wellicht is hij mede daarom populair geworden onder een aanzienlijk deel van de Maastrichtse bevolking. Bij het volksadieu kon je ook zien dat Leers een vergelijkbare theatrale bravoure als Fortuyn nastreeft. Bovendien is Leers is een lichtelijk populistische politicus, net als overigens Eurlings.
Leers heeft niet alle beloften kunnen waarmaken waarmee hij aantrad. In mijn ogen is dat ook maar goed, want zijn droombeeld van de stad is niet mijn droombeeld. Ik vraag me af wat Eurlings inhoudelijk zou willen nastreven. Waarschijnlijk heel veel, want het is een ongeduldig en actief mannetje. Als minister van verkeer en waterstaat heb ik hem met een zekere welwillendheid gevolg omdat ik hem als ingenieur in ieder geval vakbekwaam achtte.
Net als iedereen heb ik me verbaasd over zijn terugtrekkende bewegingen ten aanzien van de kilometerheffing. Mijn indruk is dat ‘macher’ Eurlings en populist Eurlings met elkaar in strijd kwamen, toen bleek dat de kilometerheffing op weerstand stuitte. Misschien dat hij toen ook inzag dat er wel degelijk haken en ogen aan het plan zaten. Dat hij niet doorzette, kun je zien als slappe knieën maar ook als een verdienste, want met het coûte que coûte doorzetten van megalomane projecten zijn de laatste 20 jaar heel wat miljarden verspild.
Wat Maastricht volgens mij nodig heeft, is een subtiel beleid. Maastricht is een zachte stad met heel wat intrinsieke kwaliteiten. Daar moet je niet al te fors in willen ingrijpen. Of Eurlings dit, wijs geworden door zijn ervaringen als minister, begrepen heeft, weet ik niet.