Het pobleem met asiel in het bijzonder, en met immigratie in het algemeen, is dat je naar buitenlanders toe niet dezelfde standaard kunt handhaven dan je naar inwoners wilt handhaven. Je kunt nu eenmaal niet van de hele wereld Nederland maken.
Een goed voorbeeld is het erkennen van pleegkinderen, zoals in de uitzending van Nova van 3 april 2009 besproken. Binnenlands bekeken beschouw je het als een verworvenheid dat anderen dan de natuurlijke ouders zich over kinderen ontfermen, en wil je die pleegouders ook zoveel mogelijk steunen. Als je evenwel net zo pleegouderschap van mensen in een asielprocedure steunt, dan breng je een oncontroleerbaar element binnen de procedure, dat regelrecht tot mensensmokkel aanleiding kan geven.
Niet alleen humaniteit maar ook handhaafbaarheid dient dus maatgevend te zijn bij het bepalen van de asielprocedure. De asielprocedure functioneert nu teveel als een fuik, waarbij het relatief gemakkelijk is om het land binnen te komen, maar waarbij het vrijwel onmogelijk is mensen weer het land uit te krijgen, ook als allang gebleken is, dat ze hier onterecht zijn en dat ze geen feitelijk gevaar lopen. Als ik staatssecretaris was, dan zou ik een commissie in het leven roepen over de vraag hoe dit fuikmechanisme te voorkomen.