Naar aanleiding van Nova, 2 maart 2010
Het gekrakeel rond de verkiezingstijd nodigt niet echt uit om te reageren. Voordat het ergens over gaat, gaat het alweer over iets anders. Als je dan toch reageert, dan betekent dat al snel dat je gaat meeroepen.
Ik laat het verkiezingsgeweld maar lekker als een trein over me heen denderen. Ik hoef toch niet te kiezen, want ik kies blanco. Ja, ik ga naar het stemlokaal; ik neem de rode potlood ter hand; maar ik maak geen hokje rood; of ik maak alle hokjes rood zodat het stembiljet ongeldig is. Daarmee druk ik uit dat mijn voorkeur niet in een confectiemaat pas; dat ik me niet in een mal laat duwen van voorgekauwde meningen.
Je kunt het vergelijken met naar de winkel gaan, en het product van je gading niet vinden. Dan is het toch ook bevrijdend om te bedenken dat je niets hoeft kopen; dat je jezelf niet hoeft op te zadelen met iets waarvan je weet dat het je niet bevalt; dat niets kopen voor jou op dat moment de beste keuze is.