Naar aanleiding van Nova, 5 januari 2010
Wouter Bos wilt het geld terug, maar als het geld er niet is, wat valt er dan te willen? Wat Bos wil is een regeling die verhuld dat de Nederlandse belastingbetaler naar het geld kan fluiten.
Toen Icesave op de Nederlandse markt toetrad, wisten de monetaire autoriteiten (Ministerie van Financiën, DNB, AMF) dat het financiële fundament onder deze operatie bijzonder zwak was. Men had toen al zijn scheur open moeten zetten, ook al waren formeel niet zij, maar de IJslandse monetaire autoriteiten verantwoordelijk. Men had bijvoorbeeld luid en duidelijk kunnen zeggen dat niet zij maar IJsland garant stond voor de spaartegoeden. Dit loutere feit noemen, kan toch moeilijk als onterechte inmenging worden opgevat. Daarnaast had men bij de ECB aan de bel kunnen trekken. Onze monetaire autoriteiten hebben toen evenwel op geen enkele wijze stampei gemaakt. Of ze lagen te suffen, of ze waren druk doende het braafste jongetje van de klas uit te hangen.
Toen Icesave eenmaal failliet was, had Bos nooit mogen toezeggen de tegoeden tot 20.000 en tussen 40.000 en 100.000 alvast te compenseren. Als je voor die tegoeden geen verantwoordelijkheid hebt, dan kun je die ook niet zomaar op je nemen.