Eerder is van mij een opinie op volkskrant.nl geplaatst waarin ik mij afvraag of een een-tweetje tussen koningin Beatrix heeft geleid tot de val van het kabinet. Via dejaap.nl heb ik dit thema nader uitgewerkt op basis van het gegeven dat CDA’er René van der Linden, voorzitter van de commissie die het staatsbezoek voorbereidde, wellicht als spin in het web heeft gediend. Eerlijk gezegd begrijp ik niet goed waarom deze twee artikelen niet meer aandacht hebben gekregen. Invloed van het staatshoofd op de politiek druist immers in tegen een van de belangrijkste rechtstatelijke principes, te weten de scheiding van kerk en staat. En het is per slot van rekening ook geen kleinigheid wat er is gebeurt: Er is een kabinet gevallen. Lees verder “Tijd nog niet rijp om onrechtmatigheid ‘verzetsdaad’ van Beatrix onder ogen te zien”
Dibi niet democratische maar mediacratische keuze
Tofik Dibi heeft lijsttrekkerverkiezingen geforceerd. Dit deed hij met door zich alvast als kandidaat te presenteren, voordat de partij over zijn kandidatuur had beslist. Hij was al vooraf uitgebreid te bewonderen bij NOS Journaal bij Knevel & Van den Brink en bij Oog in oog. Johan Fretz noemt deze voorgeschiedenis van de kandidatuur van Dibi in zijn column geheel niet. Is het jeugdig elan zijn of jeugdige onbezonnenheid dat hij die voorgeschiedenis wegwuift met een houding van: ach, procedures!? Lees verder “Dibi niet democratische maar mediacratische keuze”
CDA’er René van der Linden als politieke spin in het koninklijk web
In het verleden deden wel eens verhalen de ronde over vermeende machinaties van de macht binnen het CDA. Oud-voorzitters als Steenkamp en Bukman werden daarbij neergezet als ogenschijnlijk opererend op de achtergrond, maar in feite belangrijke spinnen in het web met vergaande invloed. Zonder ooit al te veel waarde aan dergelijke verhalen gehecht te hebben, en zonder eropuit te zijn geweest, vrees ik nu verantwoordelijk te zijn voor een nieuw exemplaar van een dergelijk verhaal. Lees verder “CDA’er René van der Linden als politieke spin in het koninklijk web”
Jetta Klijnsma nieuwe voorzitter FNV?
Naar aanleiding van Pauw & Witteman, 2 mei 2012
Jetta Klijnsma twijfelt er nog over om op de kandidatenlijst van de PvdA voor de Tweede Kamer te gaan staan, dit omdat ze niet weet of ze wel lang in de Kamer zal blijven. Dan zal ze wel Jongerius willen opvolgen als voorzitter van de FNV. Lees verder “Jetta Klijnsma nieuwe voorzitter FNV?”
Vergissen is minder erg dan jokken
Naar aanleiding van Pauw & Witteman, 1 mei 2012
In een interview van meer dan 17 minuten ontfermde iedereen aan tafel zich over John Leerdam alsof het een kleuter betrof. Als kijker kreeg ik daardoor de indruk met een zeer narcistisch persoon van doen te hebben, wiens illusies vooral niet verstoord mochten worden. Lees verder “Vergissen is minder erg dan jokken”
Blondie, zo heette toch de hond van Hitler
Naar aanleiding van Premtime 24 april 2012
Beste Prem,
Jij weet net zo goed als ik dat de naam Blondie een verwijzing is naar de hond van Adolf Hitler. Lees verder “Blondie, zo heette toch de hond van Hitler”
Tofik Dibi liegt als hij zegt dat Mauro niet liegt
Naar aanleiding van Pauw & Witteman, 4 april 2012
De minister mag niet liegen maar Tofik Dibi wel. Hij zegt namelijk in Nieuwsuur van zaterdag 31 maart ‘dat niet Mauro maar de minister gelogen heeft.’ Maar zo zit de vork niet in de steel! Onafhankelijk van oordeel of de minister een verkeerde voorstelling van zaken heeft gegeven, staat vast dat Mauro bij zijn asielaanvraag heeft gelogen over zijn naam en zijn geboortedatum. Lees verder “Tofik Dibi liegt als hij zegt dat Mauro niet liegt”
7 uitglijders van Rutte rond het ‘doe-effe-normaal-debat’
Naar aanleiding van Pauw & Witteman, 22 september 2011
Het debat moet over de inhoud gaan en niet over de vorm. Wilders zou afleiden van de inhoud. Maar was het niet juist Rutte die wilde afleiden van de inhoud? Alle ogen richten zich op Wilders, maar ik me niet aan de indruk onttrekken dat het juist Rutte was die rond dit incident een trits uitglijders maakte. Ik zal proberen ze op te sommen: Lees verder “7 uitglijders van Rutte rond het ‘doe-effe-normaal-debat’”
Eurlings als Leers de Tweede
Naar aanleiding van Nova, 12 maart 2010
Als ik Eurlings met een emotionele toon zijn betrokkenheid zie demonstreren, dan doet me dat erg denken aan de vorige burgemeester van Maastricht. Het lijkt wel alsof Eurlings en Leers dezelfde mediatrainer hebben gehad. Lees verder “Eurlings als Leers de Tweede”
Incasseren
Naar aanleiding van Nova, 8 maart 2010
In de VS, toch een land waar optimisme de boventoon voert, is men van mening dat men pas president kan worden als men al eens een verkiezingsnederlaag heeft weten te incasseren. Balkenende dreigt zijn eerste nederlaag pas te incasseren na 8 jaar premierschap.
Onkritisch naar Vogelaar toe
Naar aanleiding van Nova, 8 maart 2010
Nova kijkt met Ella Vogelaar (PvdA) terug op malversaties van voormalig directeur Scholten van het Havenbedrijf Rotterdam. Als commissaris van het havenbedrijf was Vogelaar belast met het toezicht op het Havenbedrijf. De mogelijkheid bestaat dat de malversaties van Scholten mogelijk waren doordat de Raad van Commissarissen, dus ook Vogelaar, steken heeft laten vallen. ‘Meekijken met Ella Vogelaar’ is dan een wel erg onkritische benadering naar haar toe.
Machtswellust
Naar aanleiding van Nova, 6 maart 2010
Marcel ten Hooven spreekt van machtwellust. Laat ik er dit van zeggen. Naarmate regeringsleiders langer aan de macht zijn, raken ze daaraan gehecht. Toen de premier nog in de race was voor Europees president, zagen we duidelijk hoe de premier opbloeide in het vooruitzicht een volgende carrièremove te maken. Blijkbaar had hij het in Nederland niet meer naar zijn zin. Lees verder “Machtswellust”
Het hart van Balkenende is zijn verdediging
Naar aanleiding van Nova, 14 januari 2010
Wie ongelijk heeft kan niet leiden. Daarom dat politici zeer terughoudend zijn in toegeven dat ze ongelijk hebben. Balkenende is daarin een speciaal geval Lees verder “Het hart van Balkenende is zijn verdediging”
Gezochte en dus alleszins vermijdelijke belangenverstrengeling
Naar aanleiding van Nova, 9 januari 2010
Om de onvermijdelijkheid van belangenverstrengeling aan te tonen, vergelijkt bestuurskundige Leo Huberts de affaire rond de Bulgaarse vakantievilla van de heer Leers met het voorbeeld dat Leers lid zou zijn van een Maastrichtse voetbalclub. Op het moment dat die voetbalclub subsidie aanvraagt voor een kunstgrasveld raakt het gemeentebestuur en dus ook de burgemeester onvermijdelijk daarbij betrokken. De vergelijking met gaat evenwel mank omdat de voetbalclub onvermijdelijk onder de bestuurlijke verantwoordelijkheid van Maastricht valt, terwijl wat er in Bulgarije gebeurd juist pertinent niet onder de verantwoordelijkheid van Maastricht valt. Lees verder “Gezochte en dus alleszins vermijdelijke belangenverstrengeling”
Bestuurlijke weeffout door Aboutaleb?
Naar aanleiding van Nova, 9 december 2009 en Pauw & Wiiteman, 9 december 2009
Het rapport kent dermate veel conclusies en aanbevelingen dat het moeilijk is uit te vissen waar nu precies de weeffout zit. Volgens mij zit deze in de coördinatie tussen de verschillende aspecten van vergunningverlening. In het rapport staat hierover te lezen:
“De voorbereidingen en advisering van de kant van verschillende diensten hebben zogeheten multidisciplinair plaats, maar feitelijk per dienst afzonderlijk. In het overleg tussen diensten beschikken de aanwezigen niet over gezamenlijke scenario’s voor het geval dat het mis gaat.”
Opmerkelijk is dat de organisator van het evenement deze coördinerende rol is toebedeeld:
“De organisator van het evenement droeg de verantwoordelijkheid voor het voorzitten en bewaken van het dienstenoverleg. Dit is een te zware verantwoordelijkheid die bovendien tot spanningen kan leiden tussen de al dan niet commerciële belangen van de organisator en de veiligheidsbelangen.”
De organisator van het evenement heeft deze rol, zoals te verwachten was, onvoldoende waargemaakt:
“De organisator van Veronica Sunset Grooves heeft zijn organiserende rol tijdens de voorbereiding onvoldoende waargemaakt. Het dienstenoverleg was onvoldoende georganiseerd en onvoldoende scherp. De verslaglegging van het dienstenoverleg was ontoereikend. Wijzigingen werden in een laat stadium aan betrokken diensten meegedeeld. De organisator heeft de verwarring over het aantal bezoekers niet opgelost. De particuliere beveiligingsorganisatie was niet in staat additionele capaciteit naar aanleiding van de informatie over de komst van hooligans te realiseren. Hierdoor waren er minder particuliere beveiligers dan de politie wenste.”
Voor zover de gemeente zichzelf ook een coördinerende verantwoordelijkheid toekent, is deze op een gebrekkige wijze toebedeeld aan een team met beperkte bevoegdheden:
“Het Team Horeca en Evenementen heeft een coördinerende rol in het vergunningen traject, maar het kan deze rol in de praktijk slechts in beperkte mate vervullen. Het team is daarvoor te afhankelijk van de inbreng van elk van de vele betrokken diensten. Het team staat op te grote afstand van de directie Veiligheid.”
In het rapport wordt gepleit voor herstel van de oude situatie waarin de directie Veiligheid de coördinerende verantwoordelijkheid heeft:
“De directie Veiligheid van de gemeente dient het vergunningentraject in Rotterdam te coördineren. Daarbij behoort de interdisciplinaire afweging van belangen en risico’s. Een deel van deze veranderingen is al in gang gezet. Het Team Horeca en Evenementen moet weer integraal ondergebracht worden bij de directie Veiligheid.”
De oplossing voor het coördinatieprobleem die Aboutaleb na de ongeregeldheden aan het strand in Hoek van Holland bedacht heeft, wordt in het rapport niet afgekeurd:
“De instelling van een commissaris evenementen is een waardevol initiatief.”
Men wijst er evenwel fijntjes op dat dit geen alternatief is voor het voorstel om de coördinerende verantwoordelikheid bij de directie Veiligheid te leggen:
“Het is tevens noodzakelijk een functionaris te benoemen die de coördinatie tussen alle betrokken gemeentelijke en andere diensten organiseert. Het is logisch een functionaris van de directie Veiligheid hiermee te belasten.”
De vraag is nu: Onder wiens verantwoordelijkheid is het zwaartepunt van de coördinatie verlegd van de directie Veiligheid naar de organisator van het evenement. Was dat onder Aboutaleb of was dat onder diens voorganger Opstelten. Als dat onder Aboutaleb was, dan zijn er duidelijke inhoudelijke redenen om de verantwoordelijkheid voor de ongeregeldheden bij Hoek van Holland daadwerkelijk aan hem toe te bedelen. Dan zou hij wat mij betreft moeten aftreden.
Onverstandig om bij te tekenen
Naar aanleiding van Nova, 24 november 2009
Nu is mevrouw Kroes 68. Tegen het einde van de volgende termijn is ze 73. Dat is toch een leeftijd dat de kans groot is dat haar cognitieve vermogens verminderen. Nu nog eens bijtekenen voor een volgende periode, vind ik daarom onverstandig.
De premier soufleren
Naar aanleiding van Nova, 18 november 2009
Uit het interview met Boekestijn blijkt dat de premier de mening van de koningin verkondigt. Mogelijkerwijs mag de koningin de premier souffleren. Maar als burger mogen we in ieder geval niet weten dat dit het geval is.
Het initiatief voor de gesprekken van de koningin met Kamerleden zou van de Kamervoorzitter komen. Maar wie zegt mij dat de Kamervoorzitter niet gevraagd is om de koningin voor de gesprekken te vragen? Als het initiatief door de koningin genomen is, dan heeft ze het risico genomen nee op het rekest te krijgen, en dat is niet waarschijnlijk.
Een Kamerlid vertrekt omdat hij lekt uit een gesprek met de koningin. Blijkbaar is dat veel erger dan lekken uit politieke stukken. Een ander Kamerlid (Depla van de PvdA als ik mij het goed herinner) werd daarvoor door zijn partij één maand geschorst voor lekken. Als de verhouding tussen politiek en koningshuis dan zo explosief is, waarom dan niet de afstand tussen beiden vergroten in plaats van verkleinen.
Tegenover Rutte kon ferry Mingelen zijn leedvermaak nauwelijks onderdrukken. VVD’er is Mingelen dus blijkbaar niet. Wat is hij dan wel? Was het geen poster van Kok die op zijn werkkamer hing in die documentaire over hem?
Merkwaardige blinde vlek in recente geschiedenis
Naar aanleiding van Nova, 30 oktober 2009
Na het uiteenvallen van het kabinet Van Agt II (met Den Uyl als superminister van Sociale Zaken èn Werkgelegenheid) was Van Agt minister-president van het rompkabinet Van Agt III dat nog enkel bestond uit CDA en d’66. Bij de verkiezingen van 1982 was Van Agt opnieuw lijsttrekker van het CDA. Na de verkiezingen, nog voordat een nieuw kabinet was geformeerd, en hij dus nog demissionair minister-president was, maakte hij plaats voor Lubbers. De formatie leidde tot het kabinet Lubbers I. Lubbers was dus geen lijsttrekker voor het CDA geweest bij de verkiezingen, meer werd toch minister-president voor het CDA.
Mogelijkerwijs herhaalt zich een dergelijke situatie als Balkenende het huidige kabinet vroegtijdig verlaat, en er geen verkiezingen worden uitgeschreven. Merkwaardig dat in de reportage wel wordt teruggegrepen op de 19de eeuw, maar niet naar een vergelijkbare situatie eind 20ste eeuw.
Naar aanleiding van Nova, 31 oktober 2009
Jammer dat zowel Van Agt als Lubbers commentaar weigerden. Hadden ze kunnen toelichten hoe dat nu zat bij hun machtswissel in 1982. Doordat Van Agt na de verkiezingen vertrok, werd Lubbers minister-president zonder lijsttrekker voor het CDA te zijn geweest. Maar misschien onthielen beide ex-premiers zich van commentaar juist om dit voorval buiten de publiciteit te houden.
Proactief uitstellen
Naar aanleiding van Nova, 27 oktober 2010
Met het AOW-akkoord zou het kabinet nu eens niet een beslissing voor zich uitschuiven. Op die zienswijze valt nogal wat af te dingen.
Om te beginnen is het pas een akkoord en geen wetsvoorstel. Er kunnen dus nog heel wat moeilijkheden ontstaan voordat de wet erdoor is. Bovendien treedt het akkoord pas over 10 jaar in werking. Het kabinet beslist dus nu iets waar de komende 10 jaar niemand iets van merkt. Je kunt dat proactief noemen. Voor hetzelfde geld kun je het ook een nieuwe standaard in vooruitschuiven noemen.
Waarom niet gewoon begonnen met een fatsoenlijk arbeidsmarktbeleid voor oudere werknemers, om pas als ouderen makkelijk werk kunnen vinden te bezien of de AOW-leeftijd niet met een jaar, en eventueel na verloop van tijd nog eens met een jaar verhoogd kan worden?
Overigens had Jongerius meer bereikt als ze in zee was gegaan met de werkgevers. Dan was iedereen van 50 jaar of ouder gevrijwaard gebleven van een verhoging van de pensioenleeftijd. Nu moeten mensen tussen de 50 en de 55 één jaar langer werken. Puur verlies vanuit de vakbond bekeken.
Vreeman valt niet te begrijpen
Naar aanleiding van Nova, 21 oktober, 2009
Ook ik heb de uitleg van Vreeman niet begrepen. Ik hoef die ook niet te begrijpen. Volgens mij valt die niet te begrijpen.
Doorlopen naar de betaalde functies
Den Uyl heeft de PvdA op een dwaalspoor gezet. Om dat na bijna 38 jaar te erkennen, is evenwel teveel gevraagd voor een partij die volhardt in haar eigen illusies. Onder Drees was nog duidelijk dat de PvdA voor de arbeider stond en voor Nederland. Nou, als je duidelijk kiest voor jezelf, is het ook niet zo moeilijk om rekening te houden met de ander. Dat is dan een kwestie van geven en nemen; van een redelijke opstelling.
Door de Calvinistische wending, is de PvdA de partij voor de ander geworden. Een partij voor intellectuelen die voor de arbeider zijn, een partij voor Nederlanders die de Nederlandse belangen inleveren voor onduidelijke buitenlandse belangen, de partij van mannen die voor positieve discriminatie van vrouwen zijn. Zo weet je op den duur niet meer voor welke belangen je staat. Je komt met jezelf in de knoop.
Mede door deze calvinistische wending worden vrouwen binnen de PvdA sinds jaar en dag zwaar voorgetrokken. Partijafdelingen zitten vol met mannen. Vrouwen die zich aandienen, kunnen in een keer doorlopen naar de betaalde functies. Zo komt het dat Max Pam vandaag de dag constateert dat er bij de PvdA wel erg veel vrouwen in topposities zitten die ondermaats presteren.
Aboutaleb uit de wind gehouden
Naar aanleiding van Nova, 29 september 2009
Uit het verhaal van hoogleraar strafrecht en politierecht Jan Naeyé (NOVA, 3 sept 2009) bleek al, dat aan het uit de hand lopen van het strandfeest duidelijke beleidsfouten vooraf zijn gegaan, waarvoor de agenten ter plaatse onmogelijk verantwoordelijk te houden zijn. Dat nu toch de schuld gezocht wordt bij de agenten die zich voor een acute overmachtsituatie geplaatst zagen, bevestigt mijn toenmalige veronderstelling dat men de bestuurlijk verantwoordelijken, waaronder burgemeester Aboutaleb, uit de wind wil houden.
‘In het pak genaaid’
Naar aanleiding van Nova, 22 september 2009
‘In het pak genaaid’, leuke uitdrukking. Ik kon ‘m niet. De ChristenUnie wordt hier in het pak genaaid door het CDA. Dit omdat de ChristenUnie gehouden is aan het regeerakkoord, terwijl het CDA zich permitteert daar steeds meer afstand van te nemen.
Als een grote coalitiepartner nalatig wordt in het onderhouden van de goede betrekkingen met een kleine coalitiepartner, dan zou dat wel eens een indicatie kunnen zijn voor een aanstaande kabinetscrisis.
Opvallend is in dit debat de arrogante houding van minister Van der Hoeven ten opzichte van de ChristenUnie. Door te zeggen dat de kans dat de wet op beperking van de openstelling van winkels ooit in werking treedt, afhangt van de samenstelling van de volgende coalitie, legt ze een belangrijke inzet van de ChristenUnie in dit kabinet gewoon naast zich neer. Bye, bye regeerakkoord.
Overigens steun ik de inzet van de ChristenUnie en de SGP in deze van harte.
Schimmige totstandkoming
Naar aanleiding van Nova, 3 september 2009
Gelukkig gaat het inmiddels beter met de minister Verburg, maar het onwel worden van haar, leverde wel een uitzonderlijk televisiemoment op. Daarbij denk ik met name aan de stilte die viel bij Van der Ham, nadat de minister in een onsamenhangende zin zei de vraag niet goed begrepen te hebben. Je zag bij Van der Ham de empathische raderen draaien, om van daaruit in een keer te komen tot een verzoek tot opschorting van het beraad als reactie op de voorzitter, die toen nog niets in de gaten had. Dat betekent in mijn ogen dat de samenwerking tussen empathische en rationele vermogens bij Van der Ham erg goed ontwikkeld is. Niet dat ik het daarom altijd met hem eens zou zijn, trouwens.
Bij de minister zag je dat ze de vraag van Van der Ham maar ook haar eigen woorden niet meer goed begreep. Het woord ‘kwintessens’ kreeg ze er nog net uit. Toen ze vervolgens probeerde de formulering ‘niet begrepen’ te vermijden, was ze evenwel niet meer in staat daar een passend alternatief voor te vinden. De zin werd toen: “Voorzitter, ik vraag de heer Van der Ham om de vraag die hij gesteld heeft nog een keer te herhalen omdat ik daar niet precies de kwintessens van heb … beter gehad.”
Opvallend in die zin is ook de formulering ‘de vraag die hij gesteld heeft.’ Inhoudelijk is het zinsdeel ‘die hij gesteld heeft’ overbodig. Dat de minister die formulering toch kiest, kan erop wijzen dat de vraag haar ontgaan is. Het enige bijzondere waarmee ze de vraag dan kan aanduiden, is dan dat Van der Ham deze gesteld heeft. Ze heeft behoefte de vraag nader aan te duiden, omdat ze niet overziet, dat iedereen weet over welke vraag het gaat. Ze specificeert de vraag op een objectieve manier (namelijk als de vraag die Van der Ham stelt), omdat het subjectief begrip van de vraag bij haar ontbreekt.
De vraag van Van der Ham bevatte de woorden ‘schimmige totstandkoming’. Dit terwijl de minister kampte met de schimmige totstandkoming van haar eigen begrip en woorden. De vraag van Van der Ham bevatte dus onbedoeld een heel directe verwijzing naar haar toestand. Het was wellicht deze verwijzing die uiteindelijk bij haar de emmer deed overlopen waardoor de symptomen versterkten en ze onwel werd.
Politiek rood kleurt anders dan voetbalrood
Naar aanleiding van Nova, 3 september 2009
“Burgemeester Aboutaleb overleeft gele kaart van Leefbaar Rotterdam”. Zo wordt een sterk optreden van Aboutaleb en een nederlaag van Pastors gesuggereerd. Niet terecht. Dat Pastors de rode kaart niet trekt, is omdat het onderzoek nog gaande is. Pas als het onderzoek is afgerond, is het aan de raad om haar eindoordeel te geven. Uit het verhaal van hoogleraar strafrecht en politierecht Jan Naeyé blijkt evenwel nu al, dat aan het uit de hand lopen van het strandfeest duidelijke beleidsfouten vooraf zijn gegaan, waarvoor de burgemeester niet alleen pro forma politiek verantwoordelijk is. Als dat inderdaad de conclusie van het onderzoek wordt, dan kan dat vervelende consequenties hebben voor Aboutaleb. Dan kan hij zich troosten met de gedachte dat het uiteindelijk de politiek is die moet oordelen, en dat oordeel dus politiek gekleurd kan zijn.
Momentum in Iran verkeken
Naar aanleiding van Nova, 19 juni 2009
Als de Iranese samenleving uit zichzelf kan hervormen, dan was afgelopen week het momentum. Zeker toen enkele ayatollahs zich uitspraken voor Mousavi, leek het mogelijk dat het systeem vanuit zichzelf tot inzicht komt. Dat Obama dit momentum niet wilde verstoren, leek adequaat, maar na de toespraak van Khamenei lijken de kansen op een Iraanse perestrojka verkeken.
Inmiddels (zaterdag 20 juli) heeft Obama wederom gereageerd. Hij maakte vooral bezwaar tegen de toon van Khamenei’s toespraak. Dat vind ik een vreemde conclusie. In zijn toespraak verkondigt Khamenei namelijk de meest vreselijke inhoud, op een toon en met een houding van een rustige, wijze geestelijke. Surrealistisch is dat zijn oproep tot bezinning (heel plichtmatig) wordt beantwoord met leuzen als “Dood aan Amerika;” “Dood aan Israël;” “Dood aan Engeland.” Niet bepaald wijze, vergeestelijkte uitspraken.
Wat Khamenei zei, was ook niet erg vergeestelijkt: In bedekte termen dreigde hij dat nieuwe demonstraties met geweld de kop in worden gedrukt; dat leiders van de demonstaties van afgelopen week (waaronder wellicht ook Mousavi) ter dood veroordeeld kunnen worden; dat er geen herverkiezingen komen; en dat er ook geen omvattende hertellingen zullen plaatsvinden. Om deze inhoud nu een kwestie van toon te noemen.
Waarschijnlijk is dat Obama’s cultuur-relativistische benadering toch te soft is, om zoden aan de dijk te zetten: Wij vanuit onze cultuur zijn voor vrijheid en democratie, maar als jullie vanuit jullie cultuur een theocratische dictatuur prefereren, dan is dat ook prima.
Doen door niet te doen (adequaat handelen 3)
Naar aanleiding van Nova, 17 juni 2009
Er is al teveel veranderd, zegt Iran-kenner Eefje Blankevoort. Je kunt de huidige situatie niet meer beoordelen louter op basis van de situatie van voor de verkiezingen. Door maandag toch te verschijnen tijdens een demonstratie die hij s’ochtends nog afgeraden had, verandert Mousavi de situatie en verandert de situatie hem. Door de volgende dag tegen de stroom in opnieuw een demonstratie te ontraden, nu om een confrontatie met aanhangers van Ahmadinejad te vermijden, toont hij zich behalve moedig ook verantwoordingsbewust. Mousavi handelt dus zeker adequaat, hoewel je je kunt afvragen in hoeverre hij wordt gedrongen door de situatie. Blankenvoort zegt: Mousavi kon niet meer terug. Hij moest wel naar die demonstratie.
Wie ook handelde vandaag was Obama. Vreemd genoeg is daar noch in het Journaal, noch in Nova aandacht aan besteed. Ik las het vanochtend op de website van NRC: “Obama wil zich niet ‘bemoeien’ met Iran.” In een filmpje zag ik een omstandig aarzelende Obama. Ik was verbaasd. Je kunt veel zeggen over Obama, maar over het algemeen toch niet dat hij geen ferme standpunten durft in te nemen. Mijn eerste reactie was sjabloonmatig: Wat een sof!
Bij een retoricus als Obama moet je evenwel altijd erop verdacht zijn dat er een strategie achter zit. Toen viel het me op dat ik aarzelen als vijfde categorie van adequaat handelen over het hoofd had gezien (zie mijn reacties op de Nova-reportages over Iran van zaterdag 13 en maandag 15 juni). De vier categorieën die ik voor ogen had waren: 1. Ahmadinejad belonen; 2. Ahmadinejad bestaffen; 3. Mousavi belonen; 4. Mousavi bestraffen. (Ahmadinejad belonen en Mousavi bestraffen vallen sowieso af omdat ik vóór meer vrijheid en democratie in Iran ben.) Admadinejad bestraffen, bijvoorbeeld door de ambassadeur van Iran op het matje te roepen, is op zich niet verkeerd maar toch enigszins plichtmatig. Mousavi belonen zoals Sarkozy dat deed door een vertegenwoordiger van Mousavi te ontvangen, vond ik al een stuk adequater.
Aarzelen lijkt in eerste instantie een stap terug ten opzichte van Ahmadinejad bestraffen. Het komt al aardig dicht in de buurt van meeheulen met de vijand. Dit temeer omdat ik niet enthousiast ben over het feit dat de NAVO op advies van Obama een Turkse vicesecretaris-generaal krijgt (zie reactie op reportage ‘Navo nieuwe chef’ van 4 april jl.) en ook de toespraak van Obama in Egypte als wel erg inschikkelijk ervoer. Misschien dat Ahmadinejad daardoor dacht dat een verkiezingsfraude er ook nog wel van af kon.
Ondanks deze kritiek neem ik nu in overweging dat de aarzelende reactie van Obama de beste keuze was die hij ter beschikking had. Had Obama zich als gedoodverfde vijand namelijk wel uitgesproken, dan had dat waarschijnlijk weerstand opgeroepen, zeker in het kamp van Ahmadinejad en misschien ook in het kamp van Mousavi. Had Obama in het geheel niets van zich laten horen, dan was de mogelijkheid van een reactie steeds boven de markt blijven hangen. Dat kan een mogelijke omwenteling vertragen. Nu Obama evenwel duidelijk zichtbaar geaarzeld heeft, ligt de weg open voor de Iraanse gemeenschap om een keuze tot omwenteling zelf en zelfstandig te maken.
Daarmee is ook meteen een belangrijk verschil met Bush aangegeven. Bush drong vrijheid en democratie op. Opgedrongen vrijheid is evenwel geen vrijheid. Obama daarentegen laat de keuze tot vrijheid. Door te aarzelen lijkt Obama niets te doen. Daarom wellicht dat zijn aarzeling op de Nederlandse televisie weinig aandacht kreeg. Met zijn aarzeling handelt hij evenwel door niet te handelen. Doen door niet te doen. Dat kan een vorm van adequaat handelen zijn.
Geen vergelijkebare fouten als bij provincie
Naar aanleiding van Nova, 15 juni 2009
Of Borghouts nog als Commissaris van de Koningin kan functioneren, moet men in Noord-Holland maar uitmaken. Zij moeten met hem verder. Het verheugt mij evenwel dat Borghouts zijn nevenfunctie bij het ABP opgeeft. Dat hij dit commissariaat kwijtspeelt, heeft in mijn ogen vooral het functionele voordeel dat hij hierdoor bij het ABP niet in de gelegenheid vergelijkbare fouten te maken als bij de provincie.
Om me toch even tegen de kwestie in Noord-Holland aan te bemoeien: Enkel het neerleggen van het politieke deel van zijn functie als Commissaris van de Koningin, zoals Borghouts zelf voorstelde, zou hem geen enkele financiële schade berokkenen. Deze oplossing, waarbij enkel zijn werkzaamheden veranderen maar zijn beloningen onaangetast blijven, is in mijn ogen niet wenselijk, omdat ze te zeer de indruk wekt dat de beloningen van de heer Borghouts prioriteit hebben boven het algemeen belang van goed bestuur.
Voorts wens ik Borghouts een naar omstandigheden aangenaam voortbestaan toe.
Adequaat handelen 1 & 2
Adequaat reageren 1
Naar aanleiding van Nova, 13 juni 2009
… en de wereld kijkt machteloos toe. Of heeft Obama een troef achter de hand? Door nu adequaat te reageren zou hij zijn staatsmanschap kunnen bewijzen. Wat is evenwel adequaat in deze situatie?
Zoete broodjes bakken met Ahmadinejad lijkt me geen optie. Dat is verraad aan de oppositie die zich waarschijnlijk door verkiezingsfraude buitenspel gezet weet. Ahmadinejad vermanend toespreken is al iets geloofwaardiger, maar zal weinig veranderen. De bestaande vijandschap tussen de VS en Iran wordt er alleen maar door bevestigd.
Adequaat lijkt me als Obama (en in zijn kielzog andere westerse leiders zich voorlopig niet richten tot Ahmadinejad, maar tot de groep rond Mousavi. In geval van verkiezingsfraude zijn zij immers de ware democratische machtshebbers. Behandel hen dan ook als zodanig.
Adequaat reageren 2
Naar aanleiding van Nova, 15 juni 2009
Dat Sarkozy een gesprek had met Europees woordvoerder van Mousavi, valt wat mij betreft in de categorie ‘adequaat reageren’. Deze heb ik eerder (als reactie op de reportage ‘Rellen in Iran na herverkiezing Ahmadinejad’ van 13 juni) omschreven als: zich richten tot de groep rond Mousavi.
Een gecompliceerde relatie
Naar aanleiding van Nova, 11 juni 2009
De relatie tussen de president van DNB en de minister van Financiën ligt per definitie gecompliceerd. De een is niet de baas van de ander. Toch moeten ze samen, ieder vanuit hun eigen verantwoordelijkheid, door één deur kunnen. Zo mogen ze elkaar niet al te zeer weerspreken. Als nu Wellink en Bos op één dag, tijdens één reportage twee diametraal tegenover elkaar staande boodschappen over de economie de wereld insturen (Bos : Wellink = optimisme : pessimisme), dan weet je dat iets hun onderlinge relatie troebleert. Wat dat is, blijft voorlopig nog gissen.
Superlijm, superbril
Naar aanleiding van Nova, 10 juni 2009
Borghouts plakt met superlijm aan het pluche. Dat ze hem na de Icesave-affaire toch met open ogen en open armen bij het ABP als commissaris benoemd hebben, schoffeert de pensioengerechtigden van deze organisatie. Hij kon niet op de centjes passen bij de provincie Noord-Holland maar mag nu wel controleren of het ABP wel goed op de centjes past.
Maar ja, zijn bril is dan ook erg apart. Echt hoorn, zo te zien. En zo gewaagd dat de kleurschakering niet symmetrisch is. Net als de tekening van de vacht bij een koe of hond. Bij het aanschouwen van zo’n superbril, val je toch acuut in katzwijm. Iemand met zo’n bril moet wel verstand van pensioenen hebben. Artistiek op de centjes passen, zullen we het maar noemen.
Van GroenLinks is hij. Is dat niet die partij van Femke Halsema die iedereen de les leest? Over Borghouts hoor je haar niet…
Wie is er origineel in de politiek?
Naar aanleiding van Nova, 28 mei 2009
Voordat Fitna uitwas, hoorde ik op het journaal een studente met hoofddoek zeggen dat Wilders’ film niet erger kon worden dan “Islam: What the West needs to know.” Nieuwsgierig geworden, bekeek ik de film via “You Tube.” Opgedeeld in stukken bleek de film anderhalf uur te duren. Rustige interviews met erudiete schrijvers wier boeken ook in Nederlandse vertaling in de boekhandel te verkrijgen zijn, worden afgewisseld met fragmenten over fanatieke moslims zoals die ook in Fitna te zien zijn. Er wordt uitvoerig uit Islamitische literatuur geciteerd, met de nodige bronvermeldingen, zodat wat beweerd wordt ook controleerbaar is. Mede daardoor is het een interessant discussiestuk. De strekking van de documentaire is dezelfde als die van Fitna. Ook hier betreft het de waarschuwing dat de Islam streeft naar suprematie, per land, maar ook mondiaal. Toen ik Fitna uiteindelijk bekeek, zag ik het als een soort samenvatting van die film.
Vandaag ben ik na Nova ook weer even op “You Tube” gaan kijken. Deze keer om een onverknipte versie van Wilders bijdrage aan het debat te zien. Ik vond een acht minuten durend aaneengesloten fragment uit het rechtstreekse debat zoals dat is uitgezonden op Politiek 24. Tegen het einde van dat fragment, gaf Wilders zijn bronnen prijs. Ter verdediging zegt hij dat ook columnisten in Trouw zich kritisch hebben getoond tegenover Joanie de Rijke. Na even zoeken kom ik terecht bij een column van Elma Drayer. Zij beweert daarin precies hetzelfde als Wilders ook beweerd. Uit het gegeven dat Joanie de Rijke wel erg veel begrip toont voor haar ontvoerders annex verkrachters, leest Drayer af hoezeer de postmoderne moraal wel niet is ingedaald. Ze spreekt van een modieus glibberdenken waarin alles in zijn tegendeel kan verkeren. Ze schrijft “Wat jij vrijheidsberoving noemt, noem ik gastvrijheid. Wat jij een ordinaire verkrachter noemt, noem ik een man die last heeft van zijn hormonen. Wat jij een dader noemt, noem ik een slachtoffer.”
Zowel in het geval van Fitna, als in zijn verhaal over Joannie de Rijke is de bijdrage van Wilders is niet zozeer de argumentatie zelf, maar het verplaatsen van bestaande argumentatie naar het parlement. Wilders doet dat heel vakkundig. Wat de boodschap recht in het gezicht doet belanden, is met name dat hij het Stockholmsyndroom (het verschijnsel dat ontvoerden gaan sympathiseren met hun ontvoerders) niet enkel betrekt op Joannie de Rijke, maar van toepassing verklaard op iedereen die problemen met allochtonen bagatelliseert. Dat komt aan! Ook het Stockholm syndroom is evenwel reeds aangehaald door Elma Drayer in diezelfde column.
Nu wil ik me niet vergelijken met een professioneel columnist als Elma Drayer, maar mij is kortgeleden iets soortgelijks overkomen. In een internetreactie op het artikel van J.P. Balkenende “Sterker uit de crisis met Rijndeltamodel” in het NRC, formuleer ik drie tegenwerpingen tegen zijn betoog. Wat schetst afgelopen zondag mijn verbazing? In Buitenhof noemt Wouter Bos twee van mijn tegenwerpingen, te weten, dat het onzin is om de huidige crisis aan menselijk falen en niet aan marktfalen te wijten, en dat men zich in de toekomst moet blijven hoeden voor innovatieve financiële producten omdat deze juist de crisis veroorzaakt hebben. Dan vraag ik me toch af, wie is er nu origineel in de politiek?
Multimedia over geschiedenis hoeven niet in een gebouw
Naar aanleiding van Nova, 27 mei 2009
Directeur Schilp toont via extern onderzoek aan dat het door de Tweede Kamer verkozen plan toch niet zo’n goed plan is. Dan is het begrijpelijk dat de Tweede Kamer haar besluit heroverweegt. Terug naar af, zoals Boris van de Ham zegt.
Maar, vraag ik me af, is het parlement niet al een keuze voor een museum in de maag gesplitst door haar te laten kiezen uit drie opties? En, is dan de vervolgvraag, is een keuze voor een museum wel de meest doelmatige manier om de bevolking in den brede in contact te brengen met de (vaderlandse) geschiedenis? Ik meen dat er veel doelmatigere methoden zijn te bedenken dan een museum.
Waarschijnlijk wordt het nog te realiseren museum niet volgestouwd met voorwerpen uit vervlogen tijden, maar volgehangen met multimedia. Veelal zullen dat filmbeelden en animaties (zoals in computergames) zijn. Dan is mijn vraag waarom al die multimedia perse in een gebouw gesitueerd dient te worden. Is het niet veel effectiever om al dat materiaal via internet, dvd, blue ray, en, niet te vergeten, televisie ruimschoots ter beschikking te stellen, zodat de beoogde doelgroepen er ook daadwerkelijk mee in aanraking komen?
Neem bijvoorbeeld de schoolgaande jeugd. In hun hele schoolcarrière zullen ze het museum niet vaker bezoeken dan dat ze nu Artis bezoeken. Dat zal één hooguit twee keer het geval zijn. Als er evenwel beeldmateriaal breed beschikbaar komt, dan kunnen leraren geschiedenis het hele jarenlange onderwijsprogramma daar les in les uit mee illustreren. En als leerlingen zich een bepaald onderwerp niet meer zo goed voor de geest kunnen halen, dan bekijken ze het gewoon via internet nog eens.
Er bestaat trouwens voor geen enkel vak zoveel beeldmateriaal dan voor geschiedenis. Neem bijvoorbeeld het uitzendingenarchief van Andere Tijden of van In Europa. Op basis van dat materiaal kun je inzoomen op talloze onderwerpen uit de nieuwste geschiedenis. Charles Groenhuijsen heeft afgelopen jaar ook nog een serie gepresenteerd over de geschiedenis van de prehistorie tot heden in vijf of zes uitzendingen. Heel toegankelijk, zelfs voor de onderbouw. Wat ik maar wil zeggen: Er is heel veel, en wat er nog niet is, kan gemaakt worden. Maar maak het vervolgens gewoon breed toegankelijk. Dan heb je in principe geen gebouw nodig, hoe mooi dat ontwerp van Francine Houben ook is.
Wat ik trouwens wel een goed idee vind, dat is om allerlei historische locaties bij het project te betrekken. Daar kun je ook historische stukken tentoonstellen. Via multimedia kun je die plekken alvast verkennen, maar als je daadwerkelijk naar zo’n plek gaat, wordt je terplekke wegwijs gemaakt via diezelfde multimedia. Als kind heb ik bijvoorbeeld nooit geweten hoeveel geschiedenis zich in een straal van pak ‘m beet 30 kilometer rondom mijn ouderlijk huis heeft afgespeeld. Dat gaat echt van de diepe prehistorie, via de Romeinen en de Middeleeuwen tot de recente geschiedenis aan toe. Je zou bijvoorbeeld in de onderbouw (geen examenstof) een schooljaar lang de geschiedenis kunnen beschrijven aan de hand van historische locaties in de omgeving. Dan gaat geschiedenis niet alleen leven. Dan raak je verbonden met de geschiedenis.
Flapdrol of appelflap?
Naar aanleiding van Nova, 26 mei 2009
In mijn Van Dale groot synoniemenwoordenboek staan de volgende aan ‘flapdrol’ betekenisverwante woorden opgesomd: sufferd, domkop, dommerik, domoor, druiloor, eend, ei, ezel, ezelsveulen, kalf, kalfskop, koe, kuiken, kwezel, oen, oliebol, onbenul, rund, schaapskop, stommeling, stommerd, stommerik, sufkop, uil, uilskuiken, appelflap, augurk, dombo, droplul, eikel, gehaktbal, kloris, oelewapper, oetlul, uilenbal, bal gehakt, hals, dodo, jojo en minkukel.
Gezien de mogelijke alternatieven had Marijnissen best een ander woord kunnen kiezen. Waarom nu juist ‘flapdrol’ en niet, laten we zeggen: ‘appelflap’ of ‘augurk’? Dat had toch ook gekund!?
Erst das Fressen, dann die Moral!
Naar aanleiding van Nova, 26 mei 2011
Ha, eindelijk weer eens een PVVer bij Nova! Dion Graus. Alleen al kijken naar hem, is een feest! Blauwe, ovale glazen in een klein, zwart omrand montuur; rood krullend lang haar op een fors bemeten hoofd; een donker colbert dat fraai contrasteert met zijn vaalroze shirt; en dat alles zonder stropdas natuurlijk. Maar ja, het gaat in de politiek om de inhoud.
Eerlijk gezegd ben ik verrast door het standpunt van de PVV inzake dierenwelzijn. De PVV vindt op dit punt aansluiting bij partijen als de Partij voor de Dieren en GroenLinks. Het lijken wel hippies bij de PVV.
Zelf ben ik moreel wat minder ontwikkeld. Zelfs na de acties van de Vegan Striker heb ik niet zoiets van: Het moet maar gedaan zijn met de nertsfokkerij in Nederland. Bovendien vraag ik me af welk resultaat men denkt te bereiken, als we hier de nertsfokkerijen sluiten, terwijl ze in Griekenland met EU-subsidies worden opgezet. Het enige resultaat is dan dat Nederland zich kan beroepen op haar schone blazoen, terwijl de dieren er per saldo slechter vanaf zijn. Een bijkomend zorg is of de Europese regelgeving wel toelaat dat Nederland eenzijdig de nertsenfokkerij verbied.
Maar goed, in de politiek is niet alleen de stellingname maar ook de uitvoering van belang. Als een goed kleermaker moet je ook op de afwerking letten, ook al is het ontwerp niet jou keuze. Dan valt toch wel op dat de PVV niet zondermeer de beurs wenst te trekken voor haar morele wensen. De gevraagde compensatie van een half tot een heel miljard euro willen ze niet betalen. In plaats daarvan willen ze een ruime overgangsregeling waardoor het bedrijfseconomisch verlies van bestaande fokkerijen beperkt blijft. Dan hoef je nog maar weinig compensaties te betalen, en bereik je op termijn toch je doel. “Erst das Fressen, dann die Moral,” lijkt daarbij het devies. Misschien is dat wel het verschil met een partij als GroenLinks die de neiging heeft erg kortademig te worden, als morele eisen te stellen zijn.
Wouter Bos noemt twee van mijn tegenwerpingen ten aanzien van Balkenende
In een internetreactie van woensdag 20 mei jl. (reactie 16) op het artikel van J.P. Balkenende “Sterker uit de crisis met Rijndeltamodel” in het NRC, formuleer ik drie tegenwerpingen tegen diens betoog. Wat schetst afgelopen zondag (24 mei) mijn verbazing? In Buitenhof noemt Wouter Bos twee van mijn tegenwerpingen, te weten, dat het onzin is om de huidige crisis aan menselijk falen en niet aan marktfalen te wijten, en dat men zich in de toekomst moet blijven hoeden tegen innovatieve financiële producten omdat deze juist de crisis veroorzaakt hebben.
P.S.
Mijn reactie is te vinden als reactie 16.
EU mag zelf haar vrienden uitkiezen
Naar aanleiding van Nova, 22 mei 2009
Je bent niet gebonden voordat je een verbinding aangaat. Dat lijkt Joost Lagendijk maar moeilijk in te zien.
Hij vindt nog steeds dat de EU gewoon regels voor toetreding moet opstellen. Sterker nog, hij wil gewoon we dezelfde regels toepassen als die golden toen overhaast tien Oost-Europese landen tot de EU werden toegelaten. Tegenover landen die aan de regels voldoen of lijken te voldoen, is de EU vervolgens met handen en voeten gebonden. Nee zeggen is dan in de visie van Lagendijk uitgesloten, want afspraak is afspraak.
Lagendijk begrijpt niet dat de toetreding zelf pas de status van afspraak heeft.
Tot aan de daadwerkelijke toetreding van een land is de EU niet gebonden aan regels met betrekking tot toetreding. De EU is extern zelfs niet gebonden aan het principe van gelijke monniken gelijke kappen. Nee, de EU mag zelf haar vrienden uitkiezen en hoeft daar geen verantwoording over af te leggen. Lid worden van de EU is geen recht, maar een voorrecht.
Hoe bijvoorbeeld zou je in regels moeten vastleggen dat Turkije verschilt van Europa in die zin dat het een land met sterke Islamitisch karakter is? Dat dit waarschijnlijk niet lukt, heeft als consequentie dat dit soort argumenten in het geheel niet meewegen in de regels. En wat niet in regels gevangen is, mag, volgens Lagendijk, niet meewegen in de beoordeling.
Zo formeel als Lagendijk zich opstelt tegenover de EU, zo meegaand stelt hij zich op tegenover toetredende landen. Lagendijk bepleit een boterzachte toepassing van de regels naar toetredende landen toe. Dat landen als Bulgarije en Roemenië daar bij hun toetreding misbruik van gemaakt hebben, geeft hij weliswaar toe, maar leidt bij hem niet tot een andere opstelling. Het is dat hij weet dat toetreding van Turkije momenteel toch geen kans maakt, maar o wee als de kansen keren, dan staat Lagendijk vooraan om Turkije welkom te heten, … en dan hoeft dat met die regels ook niet meer zo.
Taliban vecht om indruk te maken op plaatselijke bevolking
Naar aanleiding van Nova, 16 mei 2009
De reportage geeft een impressie in de ruimtelijk en tijdelijke verhoudingen waarin de oorlog plaatsvindt. Hoewel zo’n impressie weinig directe prikkeling van het intellect teweegbrengt, sijpelt toch langzaam maar zeker informatie door om een meer gegrond oordeel mogelijk te maken.
Wat opviel was dat de Taliban de strijd met de Amerikanen niet aanging om te overwinnen, maar om te treiteren. De vraag is wat de Taliban daarmee denkt te winnen. De Amerikanen wegpesten zal niet zo een, twee, drie lukken. Dan kan ik me verder alleen maar voorstellen dat ze dat doen om indruk te maken op de plaatselijke bevolking. Niet zozeer om hen tot strijd over te halen, maar meer om macht over hen te verwerven. Zo van: ‘Wij bevechten de Amerikanen, jullie niet, dus wij zijn de baas over jullie.’
Werd in Nederland na de Tweede Wereldoorlog niet ook geweldig opgekeken naar verzetstrijders, en zijn velen van hen niet op belangrijke posten terecht gekomen?
Oneigenlijke argumenten
Naar aanleiding van Nova, 12 mei 2009
Op zich ben ik voor een rookverbod. Van mij mag men roken in horecagelegenheden verbieden, zelfs zonder gedoe met rookruimten. Maar dan wel op basis van de juiste argumenten.
Wat ik nooit begrepen heb, is dat men de volksgezondheid van horecabezoekers wil beschermen met een wet, die werknemers van horecagelegenheid moeten beschermen. Dat is toch gewoon een rotsmoes. Dat een rechter in hoger beroep daar niet intrapt, is volkomen begrijpelijk en niet meer dan logisch.
Slechte wetgeving blijkt niet wettig te zijn. Dat wetgeving op basis van oneigenlijke argumenten toch geprobeerd wordt, getuigt van weinig respect naar de burger toe.
Die mag u zich opsteken, minister Klink.
Ont-moeten
Naar aanleiding van Nova, 11 mei 2009
Het diplomatieke verschil tussen ontmoeten en ontvangen had ik niet kunnen navertellen als het me niet was uitgelegd. Ontvangen is officiëler en ontmoeten vrijblijvender. Ontmoeten is ont-moeten, zogezegd.
De Dalai Lama is een bescheiden mens of zou dat moeten zijn. Als boeddhist is heel blij met ont-moeten en gaat hij niet een ontvangst opeisen. Een boeddhist accepteert immers wat hem gegeven wordt. Dat heeft een bedelmonnik me verteld.
Toch krijgt de Dalai Lama in Nederland ongevraagd een ontvangst. Een echte ontvangst is het evenwel niet. Het is een virtuele ontvangst. Butler Verhage doet open; de heer des huizes Balkenende blijkt afwezig; maar de bezoeker krijgt namens iedereen officieel ‘de hartelijke groeten.’
Wat er is veranderd afgelopen 10 jaar? China is een economische reus aan het worden. Die ga je niet op zijn tenen staan. Zeker niet in crisistijd. Een economische reus sta je alleen maar virtueel op zijn tenen. Dan denkt het Nederlandse televisievolk dat de regering zich moedig toont, terwijl men in China geen pijn voelt.
En de Dalai lama?, … die glimlacht.
Over de inwisselbaarheid van idealen
Naar aanleiding van Nova, 9 mei 2009
Negen veroordeelden. Alleen de meest verantwoordelijken. Een soort Neurenberg proces.
Eenbenig voetbal aan het strand. Ziet een beetje surrealistisch uit als je de krukken wegdenkt. Alsof zwaartekracht geen rol speelt als ze trappen. De geluiden klinken jongensachtig enthousiast.
Door de rebellen tot prostitutie gedwongen vrouwen in een naaiatelier ter grootte van een garage. De subsidieverstrekkers zijn leden van het internationale gerechtshof.
Kindsoldaten zijn slachtoffer en dader.
Plastic stoelen verspreid in een smoezelig zaaltje dat ingericht is voor een informatiebijeenkomst van het internationale gerechtshof. Dient als verantwoording naar de bevolking toe. Alle volwassenen en kinderen vinden plaats op een van de 50 stoelen.
“Waarom niet meer veroordeelden?”, is een vraag. Kunt niet jaren blijven procederen, is het antwoord. De sfeer is sloom. De zon schijnt die dag niet.
De Nederlander Herman von Hebel neemt ontslag en draagt de leiding van het tribunaal in Sierra Leone over aan een inheemse vrouw.
Het falen van rechtvaardigheid, wordt zorgvuldig met het streven naar emancipatie toegedekt. Daarna de thuisreis aanvaardt.
Nuttig? Als aanstichters straffen, aanstichten voorkomt, dan is het nuttig.
Wetenschappelijk opportunisme
Naar aanleiding van Nova, 28 april 2009
Na de oorlog waren er opeens geen nazi’s meer. Zelf in Duitsland was de NSDAP in één keer weggevaagd. Maar goed ook natuurlijk, maar is dit nu een kwestie van inkeer of toch gewoon opportunisme?
Op de business school van het deftige Havard geven professoren toe dat ze vóór de crisis oppervlakkig bezig waren, te zeer gericht op korte termijn winst, maar dat ze nú als bij toverslag inzien dat bedrijven ook een maatschappelijke rol te vervullen hebben. Is dit inkeer of opportunisme?
Dezelfde studenten die voorheen stonden te springen voor een ‘blitz’-carrière op Wallstreet staan sinds kort te springen voor een carrière ‘to make the world a better place’. Inkeer of opportunisme?
Inkeer of opportunisme, inzicht is het in ieder geval niet, want de theorieën die de ene en de andere benadering beschrijven bestaan al tientallen jaren. Men schakelt gewoon over van de ene naar de andere bestaande theorie.
Wedden dat aan bedrijfskundefaculteiten aan beide kanten van de oceaan een hernieuwde belangstelling voor het ‘stakeholder model’ ten koste van het ‘shareholder model’ ontstaat?
Oude wijn wordt bijtijds in een bijdetijds zakje gedaan.
Met een nieuwe naam erop.
Wat is er fundamenteel aan de JSF?
Naar aanleiding van Nova, 23 april 2009
Ja, waar gaat de discussie rond de JSF nu eigenlijk om? Om het regelen van de hegemonie van het Westen tot om en nabij 2050, of om ‘hoeveel geld terug bij ruilen?’
Wat opvalt is dat het JSF-project net als de Betuwelijn veel politieke energie slurpt. Steeds moet de politiek er weer aan te pas komen om het project verder te loodsen, en steeds ontstaat dan de illusie dat het project alsnog kan worden afgeblazen. Steeds ontstaat daardoor de fundamentele discussie: ‘Moeten we dit wel willen?’ Dat biedt hoop aan de tegenstanders, maar of die hoop terecht is? Defensiespecialist Colijn denkt in het geval van de JSF van niet.
Erg dapper is het allemaal niet, maar in tegenstelling tot wat de oppositie van links tot rechts roept, heeft de PvdA, vanuit hun optiek, best goede zaken gedaan. Met een uitstaprisico van 20 miljoen wordt werkgelegenheid beschermd, en – wat belangrijker is – het definitieve besluit wordt over de verkiezingen heen getild. De kans dat een nieuwe coalitie de JSF alsnog afblaast, wordt hierdoor niet groot, maar wel vergroot.
Zuma wil macht
Naar aanleiding van Nova, 20 april 2009
Zuma zou zomaar eens een populist kunnen zijn die zich ontpopt als dictator. Zijn lijflied over zijn machinegeweer, en zijn letterlijke roep om macht (NOS Journaal, 20 april), zijn slechte voortekenen wat betreft zijn ambities. Mocht Zuma de macht naar zich toe willen trekken, dan vindt hij in het gegeven dat in Zuid-Afrika slechts één partij de dienst uitmaakt een ideale omstandigheid. Wie de macht heeft binnen het ANC, heeft de macht over het land.
Geen betere kandidaat dan Borghouts?
Naar aanleiding van Nova, 20 april, 2009
Is de maling echt zo dun dat men geen betere kandidaat kan vinden voor het voorzitterschap van het ABP? Wat te denken van iemand onder wiens hoede geen malversaties aan te wijzen zijn. Wat als men eens onder gewone burgers gaat werven? Die zijn heus niet allemaal op hun achterhoofd gevallen … zoals Borghouts.
Excuses Wolfsen alles behalve ruiterlijk
Naar aanleiding van Nova, 16 april 2009 en Pauw & Witteman, 16 april 2009
Als de minister van verkeer en waterstaat zegt dat je door rood mag rijden, dan is dat nog niet zo. Net zomin kan de minister van binnenlandse zaken een eigen uitleg geven aan regels ten aanzien van woonkosten van burgemeesters als deze in een toelichting op de wet ondubbelzinnig omschreven staan. Zo heb ik, vrij vertaald, de strekking van dat artikel dat niet geplaatst mag worden, begrepen. Graag had ik gezien dat Wolfsen in Nova in discussie was getreden met de hoofdredacteur van Ons Utrecht of met de auteur van het artikel. Ook zou het artikel in naam van de persvrijheid alsnog gepubliceerd moeten worden.
De excuses van Wolfsen zijn allesbehalve ruiterlijk te noemen. Behalve dat hij zich nog steeds in negatieve zin uitlaat over het artikel, zegt hij enkel dat wanneer ook maar de schijn is gewekt dat hij een heel klein beetje verkeerd heeft gedaan, dat het hem dan heel erg spijt. Hij presenteert zich als een heilig boontje dat zich al de kleren van het lijf rukt, zelfs bij de kleinste zonde. De Wolfsen die ik via deze affaire heb leren kennen, is daar in zekere zin het spiegelbeeld van. Deze Wolfsen zou gezegd kunnen hebben: ‘Als mijn integriteit ook maar in het minste in twijfel getrokken wordt, dan moet zelfs de persvrijheid wijken.’
Meedoen in het hoogste geweldspectrum
Naar aanleiding van Nova, 14 april 2009
‘JSF? Niet doen! Waar is de vijand?’ Bolkestein heeft niet veel woorden nodig om de politiek weer met beide benen op de grond te doen landen.
En inderdaad, waarom moeten wij zo nodig meedraaien in het ‘hoogste geweldspectrum?’ Met een F16 kun je toch ook ongestoord bommen droppen. In Joegoslavië en in Irak hadden piloten immers nauwelijks last van afweergeschut, laat staan van een vijandige luchtmacht.
Ook het argument van Berlijn dat je onze jongens alleen met het beste van het beste de oorlog in stuurt, klopt niet. Geen enkele Nederlandse soldaat beschikt over meer uitrusting dan juist een F16-piloot. Ook loopt een F16-piloot geen buitengewoon groot risico, of het moet al zijn omdat het toestel moeilijk in bedwang te houden is. Maar dat geldt ook voor de JSF die nog gecompliceerder is.
Als men dan toch zo nodig uitrusting moet verbeteren, begin dan met het schoeisel van grondsoldaten. Of zijn we dat bericht vergeten, dat soldaten fatsoenlijke schoenen op eigen kosten meenemen, omdat de officiële legerklompen nou niet bepaald geschikt zijn voor in de Afghaanse woestijn? Als je dan toch moet sneuvelen, dan doe je dat toch liever niet omdat je schoenen niet lekker zitten.
Trouwens het hoogste geweldspectrum, dat zijn toch atoombommen!?
Om CFO te worden, moet je CFO zijn
Naar aanleiding van Nova, 7 april 2009
Ik heb de indruk dat, op enkele uitzonderingen na, de bestaande club bankiers het nieuwe beleid gaat uitvoeren. De zittende bankiers zouden onmisbaar zijn. Waarom? Omdat tot de profielbeschrijving van de functie hoort dat je de functie al uitoefent. De nieuwe CFO van ING was immers zo uniek omdat hij al CFO bij een andere bank was. Dat hij bij die andere bank best steken heeft laten vallen, doet daarbij blijkbaar niet ter zake. Belangrijk is dat de poel van potentiële kandidaten kunstmatig klein wordt gehouden. Want als het aanbod klein is …, juist ja, dan gaat de prijs (salaris + bonussen) omhoog. Vroeger was dat anders. Cees Maas is ooit bij het ministerie van Financiën weggekaapt om binnen 1 of 2 jaar klaargestoomd te worden tot voorzitter van de raad van bestuur van wat later ING is gaan heten. Blijkbaar was men toen van mening dat je helemaal geen CEO hoeft te zijn geweest om CEO te worden. Belangrijkste toen was dat je als bankier een degelijke boekhouder was die op de koop toe ook nog een beetje kan leidinggeven. Maar als dat voldoende is, dan heeft dat als consequentie dat er legio goede bankiers te rekruteren zijn. En, hoe zat dat nou? Als het aanbod groot is … wat gebeurd er dan met de prijs?
Middelkoop slaat op subtiele wijze plank twee keer mis
Naar aanleiding van Nova, 6 april 2009
De inslag van de raketten in Kamp Holland is volgens minister Van Middelkoop een grote schok, vooral omdat het zo rustig was afgelopen maanden en omdat er gewerkt is aan veiligheid. Met deze korte reactie weet de minister op subtiele wijze de plank toch weer mis te slaan.
Met zijn opmerking verrast te zijn dat de rust verstoord is, toont de minister zich een slecht soldaat die niet op de hoede is. Rust in een oorlog is immers betrekkelijk, omdat de vijand juist eropuit is je te verrassen. Overigens zo verrassend was de verbreking wan de rust ook weer niet, want elk jaar komt er na een relatief rustige winter een voorjaarsoffensief.
Met zijn opmerking geschokt te zijn omdat er zo hard gewerkt is aan de veiligheid, geeft de minister aan veiligheid als iets maakbaars te beschouwen. Veiligheid in een oorlogssituatie kan evenwel nooit gegarandeerd worden. Wat het resultaat van inspanningen is, kan dus niet voorspeld worden.
Los van de opmerkingen van de minister, vind ik het vreemd dat er blijkbaar ook door Van Uhm vanuit wordt gegaan dat het hier om toevallige treffers gaat. Met de mogelijkheid dat de Taliban dit voorjaar beter bewapend of beter getraind is wordt blijkbaar geen rekening gehouden.
Formeel wel of geen informeel contact?
Betreft: Nova 31 maart 2009
Het interview met Van Aartsen was doorbijten. Hun eigen stad promotende burgemeesters zijn niet echt relevant voor wat op de Afghanistanconferentie gaande is. Interessant was dat Hillary Clinton na de conferentie formeel bevestigde dat er informeel contact is geweest met een delegatielid van Iran. Door dit formeel te bevestigen, is dit contact natuurlijk niet meer informeel. Dat kan opgevat worden als een schending van vertrouwen. Zo bezien is het niet verwonderlijk dat Iran vervolgens formeel liet weten dat er geen informeel contact met de VS is geweest. Is dit een kwestie van cultuurverschillen, of gewoon een beginnersfout van minister Clinton?