.
Wat me allereerst opvalt aan de cabaretregistratie “Teerling” van Claudia de Breij is hoezeer ze sympathiek probeert over te komen. Alle effecten werden daarvoor ingezet. Bijna constant staat er een warmkleurige spot op haar gericht. Ook haar gezicht drukt de wens naar sympathie uit: vanwege haar pleasende glimlach, maar ook vanwege haar striptekeningachtige gezicht. Ik vraag me af of dit van nature zo is, of dat een plastisch chirurg daar de hand in heeft gehad. Met haar groteske zijwaartse kuif heeft ze een soort ideale-schoonzoon-kapsel, maar dan in damesuitvoering. Als ze in een ruimtepak in de lucht bungelt, dan ziet ze er kinderlijk uit. Op een gegeven moment ga je denken met een door-en-door sympathiek mens van doen te hebben. Toch heeft ze onmiskenbaar ook haar scherpe kantjes.
Zo is De Breij tot op het bot ambitieus. Als zij iets wil, dan moet het ook gebeuren. Ze kan weinig begrip opbrengen voor meningen anders dan die van haar zelf. In dat geval wordt je al snel als kil en harkerig weggezet. Het zijn vooral mannen die eraan moeten geloven. Bij aanvang al wordt Bram Moszkowicz weggezet omdat hij een afweging durft te maken tussen de veiligheid van het land en de komst van asielzoekers. In haar ogen is alleen van belang dat wij positief blijven denken over vluchtelingen. Mark Rutte wordt beticht van (zelfverkozen) visieloosheid. Kees van der Staaij mag branden in de hel. Ze zet zich tegen hen af, maar wenst tegelijkertijd hun vaderlijke aandacht. Onder de paraplu met Van der Staay voelde zich even gelukkig.
De zwartepietendiscussie laat zien hoe haar temperament haar verstand voorbijstreeft. Van meet af aan is ze resoluut tegen Zwarte Piet. Toch blijft ze met haar verstand de afweging tussen voor en tegen maken. Ook al helt haar verstand naar de andere kant, toch kiest ze voor haar temperament. Als de feiten niet meewerken om wensen te realiseren, jammer dan voor de feiten.
Illustratief voor haar instelling was toen ze in “De grens bereikt,” een programma over vluchtelingen, geconfronteerd werd met beelden van een fotografe die bij een grensovergang in de Balkan rennende asielzoekers pootje lapte om des te aangrijpendere foto’s te krijgen. Toen verschenen tranen in haar ogen. Wat ze op dat moment herkende, was waarschijnlijk de agressie die nodig is om de illusie in stand te houden.
Die agressie nu kan ze loslaten als ze optreedt. Een voorstelling is voor haar een thuiswedstrijd. Ze waant zich ervan verzekerd te verkeren onder gelijkgestemden. Dan hoeft ze zich tegen niemand af te zetten. Ze is dan een soort moederkloek die gewenst gedrag beloont … met gewenst gedrag