Naar aanleiding van Nova, 8 april 2009
Zo’n meldcode huiselijk geweld past geheel binnen het beleid van minister Rouvoet met zijn ‘integraal toezicht jeugd’ en zijn ‘elektronisch kind-dossier.’ De achterliggende gedachte is steeds, dat excessen niet voorkomen worden, doordat instanties langs elkaar heen werken. De oplossing is integratie in de vorm van het elektronisch delen van informatie en centrale waarschuwingssystemen.
Wat kun je daar nu op tegen hebben!
Nou, onder meer dat vertrouwelijkheid ondermijnd wordt. Wat je aan de ene hulpverlener toevertrouwd, kan binnen de kortste keren op straat liggen. Tussen instanties kan een kakofonie ontstaan die gemakkelijk tot stigmatisering leidt. Wat je aan de een vertelt, krijg je via de ander (maar half begrepen) terug. De meldingscode kan tot schandpaal verworden. Vertrouwen wordt op die manier geschonden.
De relevante vraag die niet gesteld, laat staan beantwoord wordt is daarom: Heeft een mens eigenlijk wel recht op vertrouwelijkheid? Wat is er in te brengen tegen de gedachte: Van mij mogen ze alles weten, ik heb niks te verbergen? In meer Christelijke termen gesteld: Voor een alwetende God kun je toch ook niks verbergen. Zo geformuleerd spitst de kwestie zich toe op de vraag: Wat is nou het verschil is tussen God en Rouvoet? Waarom mag God alles weten en Rouvoet niet?
Het antwoord is – en ik denk dat Rouvoet dat niet wil bestrijden – God mag alles weten, omdat God in zijn barmhartigheid alles begrijpt. Rouvoet daarentegen begrijpt niet alles, en moet zich daarom ook niet met alles bemoeien.