Naar aanleiding van Buitenhof, 3 januari 2010
Dualisme of niet, mijn probleem is dat geen politieke partij de politieke keuzes vertegenwoordigt die ik gewenst acht. Op nationaal niveau is er bijvoorbeeld geen linksige partij die de problematiek rond de multiculturele samenleving voldoende serieus neemt. Maar ook op gemeentelijk niveau zie ik geen partij die mijn standpunten vertegenwoordigd. Als inwoner van Maastricht heb ik ondermeer de volgende standpunten:
- Maastricht is de laatste jaren verworden tot een monumentale koopgoot. Die ontwikkeling vind ik ongewenst.
- De ondertunneling van de A2 is een veel te omvattend, veel te kostbaar, en technisch veel te moeilijk project dat ook maar weinig problemen oplost. Ik zou zijn voor een oplossing waarbij voor een ruim aantal brede viaducten gekozen wordt. Het geld dat daarmee uitgespaard wordt, kan gebruikt worden om een oplossing te vinden voor de spoorlijn als barrière die de stad in tweeën deelt.
- Een fietsrouteplan moet ervoor zorgen dat zowel stad als natuur vanuit diverse wijken gemakkelijk te bereiken is.
- Cradle to cradle is een uitstekend idee voor de toekomst, maar nu juist niet voor een zwembad, als dat betekent dat water en lucht eindeloos gezuiverd wordt, en nooit eens vervangen wordt door vers water en verse lucht.
- In verband met werkvoorziening mag ernaar gekeken worden dat ieder huishouden zijn eigen inkomen kan vergaren. De vrouw van een goedverdienende echtgenoot aan het werk krijgen, zou zodoende minder prioriteit hebben dan een man of vrouw aan het krijgen die als kostwinner fungeert.
- Grote woningbouwprojecten zoals ‘Magnifiek Malberg’ hebben vooral als resultaat dat veel huurders uit hun woning verdreven worden. Dit terwijl kleine aanpassingen de leefbaarheid van de wijk aanzienlijk zouden kunnen vergroten. Zo ligt in Malberg een gigantisch park, maar is de routing zodat je geen rondje door het park kunt lopen. Je kunt alleen maar heen en terug door het park lopen.
- De gemeente subsidieert met duur geld diverse instellingen waar dansavonden worden voor jongeren worden georganiseerd, maar die gelegenheden beschikken niet over een geschikte dansvloer. Voor een paar duizend euro vervang je de beton, rubber of velours voor parket, tegel of desnoods linoleum en maak je van Maastricht een meer swingende stad.
Probleem is niet dat er geen partij is die alle zeven deze standpunten vertegenwoordigt. Probleem is dat er geen partij is die ook maar één van deze standpunten vertegenwoordigd. Om me politiek vertegenwoordigd te voelen, zou ik dus mijn eigen politieke partij moeten oprichten. Een zwak alternatief is om dan maar blanco te stemmen. Daarmee geef ik dan in ieder geval aan, dat het niet uit gemakzucht is dat ik geen keuze kan maken: Mijn keuze zit er gewoon niet bij.