Naar aanleiding van Pauw & Witteman, 16 april 2012
Breivik was tot tranen geroerd toen hij zij eigen propagandafilm zag. Hoe dat zo? Een heel aannemelijke verklaring komt uit onverwachte hoek. Miranda Boonsta, de marathonloopster die zondag in Rotterdam 8 seconden tekort kwam voor een ticket naar de Olympische Spelen in Londen, was na de marathon hevig geëmotioneerd. Ze geneerde zich achteraf enigszins voor haar emotionaliteit, maar had daarvoor een hele goede verklaring: Na een marathon lopen, is ze altijd geëmotioneerd. Een marathon lopen betekent namelijk dat je emoties dik twee uur lang onderdrukt. Dan willen de emoties daarna wel loskomen.
Van Breivik nu, is het ook alleszins mogelijk dat hij tijdens de twee uur durende opsomming van de moorden die hij gepleegd heeft, zijn emoties in bedwang heeft gehouden. Toen hij vervolgens zijn eigen propagandafilm te zien kreeg leek voor hem de confrontatie geweken. Volgens NOS op 3 van maandag 16 april ontspande hij zich zichtbaar. En toen kwamen er tranen in zijn ogen.
Dat Breivik juist op dat moment geëmotioneerd zou raken, was eigenlijk heel voorspelbaar. Waar die tranen precies voor stonden, weet ik niet. Het zal wel een mixed feeling zijn met daarin elementen van spijt over zijn daden (wat hij niet snel zal toegeven), soldatentrots en narcisme, allemaal emoties die niet uniek zijn voor Breivik. Het zou evenwel een denkfout zijn te veronderstellen dat de emoties van Breivik enkel hun oorsprong vonden in de propagandabeelden die hij zag van zichzelf. Zijn emoties hadden een voorgeschiedenis, net als de emoties van Miranda Boonstra. Haar wens ik overigens alle succes toe. Breivik niet.