Naar aanleiding van Nova, 8 oktober 2009
Begin mei schreef ik het volgende naar aanleiding van een toenmalige NOVA-reportage:
‘Republikein wil ik me … niet noemen. Dat levert ook zo zijn sores op … Ik ben ook niet zo’n republikein die zegt helemaal euforisch te worden van wat de koningin nu weer heeft gezegd of gedaan. Met zulke republikeinen heb je geen monarchisten meer nodig. Nee, ik noem mezelf een gematigd monarchist. Monarchist omdat ik vind dat de majesteit best fouten mag maken. Vooral de minuscule ongepastheden van Willem-Alexander vind ik aandoenlijk. Gematigd omdat ik vindt dat de majesteit zich dient te beperken tot ceremoniële taken. Daar heeft ze het druk zat mee. Is het meteen ook niet zo erg als er wel eens wat misgaat.’
Vandaag wil ik daaraan toevoegen dat ik niet blij ben als leden van het koninklijk huis gevraagd worden voor internationale, politiek gevoelige functies. Maxima werd laatst gevraagd voor een adviseursfunctie bij de VN ten aanzien van microkrediet. Toen het in de publiciteit kwam, was het een en ander al in kannen en kruiken. De VN mag dat dan wel heel chique vinden, zo’n Koninklijke adviseur, het ondermijnt wel het democratische karakter van de VN. Een koninklijk iemand spreek je namelijk niet zo gemakkelijk tegen.
Mocht de VN besluiten nemen op het gebied van microkrediet, dan ontkomt Nederland er niet aan dit initiatief ruimhartig te ondersteunen, niet omdat dit de politieke keuze is, maar omdat de regering moeilijk Maxima kan afvallen. Als er verkeerde beslissingen worden genomen, bijvoorbeeld doordat veel leners hun verplichtingen niet kunnen nakomen, dan ziet de regering zich gedwongen om bij te springen, wederom niet vanuit een politieke keuze, maar om Maxima uit verlegenheid te brengen.
Gevoelsmatig wil ik gewoon niet door iemand geregeerd worden die boven kritiek verheven is, nationaal niet, maar ook internationaal niet.