Naar aanleiding van Andere Tijden, 12 maart 2011
Dat werklieden de leden van het koningshuis niet mochten aanspreken lijkt elitair. Toch vond ik de verklaring die gegeven werd heel aannemelijk: Soestdijk was het privédomein van het koninklijk gezin, en die privacy diende gerespecteerd te worden. Als je een woning huurt bij een woningbouwvereniging, en als dan werklieden over de vloer komen, dan zijn die ook zo geïnstrueerd om de privacy van de bewoners zo min mogelijk schenden. Wel zo prettig, voor als je hoofd er niet naar staat om bezoek te ontvangen. Wat dat betreft is de behandeling van het koninklijk gezin niet eens zoveel anders dan die van normale, niet-welgestelde burgers in dit land.
Juliana gaf ook aan dat ze het niet op prijs stelde wanneer men haar naar de mond praatte. Dat zat haar echt hoog. Het kwam er enigszins geforceerd uit. Bernard keek het meesmuilend aan. Toch had Juliana geen ongelijk. Wat ze wilde aangeven, was dat ze normaal beleefd en eerlijk behandeld wenste te worden, niet minder, maar ook niet meer. Op jaknikkers die alleen maar veren in haar kont staken, zat ze niet te wachten. Op een botte behandeling evenmin. Persoonlijk kan ik Juliana op dit punt goed begrijpen. Er gaat immers niets boven een open en eerlijke behandeling. Beter dan dat bestaat niet, ook niet voor een koningin.