Naar aanleiding van Nova, 26 augustus 2009
Niet iedere journalist is het gegeven om zowel politieke als culturele onderwerpen te behandelen. Je ziet journalisten nogal eens miskleunen als ze het toch proberen. Clairy Polak zou het misschien wel kunnen. Met zichtbaar genoegen behandelt ze zo’n boek van Thomas Rosenboom. Vooral Jan de Loper blijkt haar te intrigeren. Ze noemt hem een irritante drammer die tevergeefs haakt naar erkenning. Rosenboom voegt daaraan toe dat Jan de Loper een zekere mate aan beroemdheid koestert, terwijl hij toch niks bijzonders presteert. Ja, hij loopt veel, maar dat kan hij doen omdat hij de tijd ervoor heeft.
Dan intrigeert mij vervolgens dat streven naar beroemdheid. Sjabloonmatig wordt dat dikwijls geïnterpreteerd als ijdelheid. Mensen die beroemd willen zijn, worden getypeerd als oppervlakkig. En misschien zijn veel mensen die beroemd zijn ook wel oppervlakkig, in die zin dat ze geobsedeerd raken door het beeld dat ze oproepen. Maar dan vraag ik me toch af wat dan toch waarachtig, natuurlijk, zo u wilt vanzelfsprekend kan zijn aan het streven om beroemd te zijn.
Dan kijk ik even naar mezelf. Niet zo lang geleden ben ik vrij plotseling stukjes gaan schrijven als reacties op artikelen en televisieprogramma’s. Vooral op de site van NOVA ben ik actief. Niet dat ik me daardoor beroemd waan, maar ik laat wel van me horen via een landelijk bekend forum. Waarom doe ik dat eigenlijk?
Een heel vanzelfsprekende reden om zoiets te doen, is dat als iemand tegen je praat, dat je dan ook terug wil praten. Televisieprogramma’s praten tegen mij, dus wil ik terugpraten. Sterker nog, ik verkies televisieprogramma’s die mij de gelegenheid bieden om terug te praten. Zonder de mogelijkheid om te reageren, zou ik waarschijnlijk minder naar NOVA kijken.
Dat terugpraten is voor mij niet zozeer een uitlaatklep voor emoties. Het gaat mij om de argumentatie. Ik leef in de illusie dat als ik goede, nieuwe of vernieuwde argumenten aandraag, dat die – hoe dan ook – doorsijpelen en zodoende hun invloed uiteindelijk niet missen, ook als ik daar als persoon geen erkenning voor krijgt. Heel naïef misschien, maar ik geloof dus gewoon in de kracht van argumenten. Of ik daarmee vervolgens beroemd wordt, valt te betwijfelen. Zelfs als mijn argumenten weerklank zouden vinden, denk ik dat de ze zo hun eigen leven gaan leiden.