Naar aanleiding van Paul & Witteman, 6 april 2012
En daar zat ze weer: Ingeborg Beugel. Elke keer als de crisis in Griekenland in het nieuws is, mag zij vertellen hoe heftig de Grieken dat nu weer ervaren. Nu is een economische crisis nooit leuk. En ik begrijp ook wel dat de situatie in Griekenland ernstiger is dan in Nederland. Maar toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de realiteit bij de Grieken mede daarom zo hard aankomt, omdat ze de spenderende en problemen afkopende overheid van voor de crisis nog steeds als norm zien. Hoe ernstig de situatie momenteel ook is, nog steeds leven veel Grieken in een droomwereld en zijn ze nog niet met beide voetjes op de grond geland. Nog steeds wordt van de overheid verwacht dat ze problemen even oplost door de portemonnee te trekken. Ze begrijpen blijkbaar niet dat de wal het schip gekeerd heeft.
En dan dat Grieken steeds weer in de helpende hand bijten door in Duitsers vooral nazi’s te zien. Toont Beugel met deze verhalen de heftigheid van de Griekse ervaring aan, of toch vooral de kleinzerigheid van de Grieken? Stellen de Grieken het zo niet erger voor dan dat het toch al is? Duitsers die helpen in crisistijd, is van een andere orde dan Duitsers met wie je in oorlog bent.
Van Herman Brood heb ik begrepen dat zijn sprong van het Hilton Hotel berekender was dan je op het eerste moment zou vermoeden. De medische situatie van Brood was namelijk uitzichtloos. Dat zou ook wel eens kunnen gelden voor die Griekse, al bijna twintig jaar gepensioneerde apotheker die leed aan kanker. Het vooruitzicht van een naderende dood maakt de afweging om je leven op te offeren voor een ideologisch protest natuurlijk gemakkelijker. Aan zo’n berekenend protest wil Beugel evenwel niet aan. Ze had al het verhaal moeten opgeven dat mensen in Griekenland zich uit pure uitzichtloosheid publiekelijk van kant maken. Wat ze daar als wisselgeld voor teruggekregen had, was dat die apotheker louter uit opofferingsgezindheid voor de goede zaak waar hij voor stond, tot zijn daad gekomen was. Dan verpest zo’n mooi plaatje toch niet door daar een calculatie ten aanzien van een aanstaande dood in mee te laten wegen. Inconsistent is Beugel over haar inschatting of de oud-apotheker nu wel of niet over voldoende middelen beschikte. Eerst legt ze omstandig uit dat hij wel over voldoende middelen zou beschikken, dan vertelt ze dat de middelen niet toereikend waren om de medicijnen te betalen. Mij dunkt dat als je je medicijnen niet kunt betalen, dat je dan een geldprobleem hebt.
Beugel beklaagde zich over het feit dat veel van de commentaren op Twitter niet inhoudelijk van aard zijn. Misschien maakt ze het daar ook een beetje naar. Ze articuleert haar stellingname namelijk met haar seksualiteit. Mensen die het met haar eens zijn, of in wie zij een medestander ziet, vliegt ze zo ongeveer om de hals. Dolf Jansen sommeerde haar zelfs dat ze van hem af moest blijven, hetgeen overigens maar zeer tijdelijk effect had. Tegenover Leon de Winter daarentegen, liet ze duidelijk merken dat ze het niet met hem eens was, mede door haar lichaam uitdrukkelijk van hem af te wenden. Als je zo met je seksualiteit je boodschap benadrukt, dan moet je niet raar opkijken als sommige mensen dat zo ervaren als dat je seksualiteit zich op de voorgrond dringt en daarmee de boodschap verdringt.