Naar aanleiding van Buitenhof, 7 maart 2010
Als Clairy Polak zich als onafhankelijk interviewer wil profileren, dan moet ze dat keer op keer waarmaken. Dat deed ze zondag 7 maart 2010 in haar interview van oud-minister van Integratie Van der Laan bij Buitenhof niet.
Ze begint het interview met Van der Laan een onafhankelijkheid toe te dichten die hij als actief PvdA politicus natuurlijk niet heeft. Ze duidt het gesprek dat gaat volgen aan als reflectie en ze vraagt Van der Laan het midden te vinden tussen uiterste standpunten, even vergetend dat de PvdA met haar multiculturele ideologie juist een van beide uitersten vertegenwoordigd. Ze wijst op Van der Laan’s rol als mediator voordat hij minister werd, maar trekt niet de conclusie dat Van der Laan in die rol de belangen van de immigrant verkocht aan een licht tegenstribbelende maar uiteindelijk toch welwillende tegenpartij, zijnde meestal een (semi)overheidsinstantie.
Dan begint Polak over hoofddoekjes. Het verbieden van hoofddoekjes wordt daarbij als het ene uiterste voorgesteld. Met geen woord wordt gerept over de Franse verbod op hoofddoekjes waarvan de invoering soepel verloopt. Dit voorbeeld zou een verbod op hoofddoekjes in realistischer en minder extreem perspectief plaatsen. Daaraan is geen behoefte. De middenpositie moet blijkbaar gegund worden aan het PvdA standpunt van Van der Laan.
Vervolgens verschuift het gesprek naar integratie. Tijdens het laatste verkiezingsdebat bij Pauw & Witteman benadrukte VVD’er Rutte, terecht, dat je integratie niet kunt bespreken zonder immigratie daarbij te betrekken. Anders is het dweilen met de kraan open. Toch stelt Polak immigratie niet ter discussie.
Op het moment dat Van der Laan de komst van 165.000 Roemenen, Hongaren en Bulgaren ter sprake brengt, staat Polak hem bij door te zeggen dat deze mensen ons land in willen en mogen. Nergens wordt immigratie geproblematiseerd. Integendeel. Volgens Van der Laan moeten we in geval van immigratie juist meewerken, onder andere door voor goede behuizing te zorgen. Nergens worden maatregelen besproken om immigratie te beperken of minder aantrekkelijk te maken, en Polak vindt het prima zo.
Tenslotte brengt Van der Laan zoiets subjectiefs aan de orde als het zien van teleurgestelde gezichten van de politieke tegenstanders in de Tweede Kamer (nee, hij noemt geen namen). Hier had Polak toch op haar hoede moeten zijn, maar nee, ze huilt met de wolven mee door de emotionele kaart te treken en te zeggen dat ze daar triest van wordt.
Nu Polak een plek bij Nieuwsuur heeft verworven, lijkt haar journalistieke onafhankelijkheid voor eens en altijd gevestigd te zijn. Hoewel ik niet twijfel aan haar journalistieke kwaliteiten, vind ik dat teveel eer. Ik twijfel namelijk aan haar onafhankelijkheid. Ze hoeft dat niet persoonlijk op te vatten, want volgens mij is namelijk uiteindelijk geen enkele journalist onafhankelijk. Het hele idee dat onafhankelijkheid enkel afhangt van professionaliteit, is alleen opgeworpen om de overwegend linkse journalisten aan het werk te houden bij redacties die onafhankelijkheid nastreven. Als redactie kun je onafhankelijkheid evenwel alleen bereiken als alle mogelijke ideologische achtergronden in je redactieteam evenwichtig vertegenwoordigd zijn. Onafhankelijkheid pretenderen met een overwegend links georiënteerd team is gewoonweg een farce.