Naar aanleiding van Nova, 9 mei 2009
Negen veroordeelden. Alleen de meest verantwoordelijken. Een soort Neurenberg proces.
Eenbenig voetbal aan het strand. Ziet een beetje surrealistisch uit als je de krukken wegdenkt. Alsof zwaartekracht geen rol speelt als ze trappen. De geluiden klinken jongensachtig enthousiast.
Door de rebellen tot prostitutie gedwongen vrouwen in een naaiatelier ter grootte van een garage. De subsidieverstrekkers zijn leden van het internationale gerechtshof.
Kindsoldaten zijn slachtoffer en dader.
Plastic stoelen verspreid in een smoezelig zaaltje dat ingericht is voor een informatiebijeenkomst van het internationale gerechtshof. Dient als verantwoording naar de bevolking toe. Alle volwassenen en kinderen vinden plaats op een van de 50 stoelen.
“Waarom niet meer veroordeelden?”, is een vraag. Kunt niet jaren blijven procederen, is het antwoord. De sfeer is sloom. De zon schijnt die dag niet.
De Nederlander Herman von Hebel neemt ontslag en draagt de leiding van het tribunaal in Sierra Leone over aan een inheemse vrouw.
Het falen van rechtvaardigheid, wordt zorgvuldig met het streven naar emancipatie toegedekt. Daarna de thuisreis aanvaardt.
Nuttig? Als aanstichters straffen, aanstichten voorkomt, dan is het nuttig.