Naar aanleiding van Nova, 13 mei 2009
Televisie is hard drugs. Dat hebben ze bij de VARA heel goed begrepen. Dat de kijker televisie kijkt, staat vast. Als dealer moet je er alleen voor zorgen dat de kijker bij jou afneemt.
Als alle verslaafden is de kijker een gewoontedier. Liefst bewandelt de kijker elke dag dezelfde weg om het genot te bemachtigen. Daarom houdt de VARA haar zuchtige afnemers in een ijzeren greep. Altijd het zelfde doen, zo wordt de kijker bijgebracht, betekent altijd: scoren.
Horizon programmeren is het sleutelwoord (afgekeken van de commerciëlen, in Amerika welteverstaan). En niet zomaar een beetje horizontaal programmeren, maar … keihard, met steeds dezelfde programma’s, steeds dezelfde gezichten, steeds dezelfde grappen en grollen, steeds dezelfde kleuren, op steeds dezelfde tijden. Je kunt er de klok op gelijk zetten.
Daarom houdt de VARA vast aan haar gezichten. Een vast contract? Geen probleem. Graag zelfs. Zo worden we decennium in, decennium uit uitgeleverd aan de Sonja Barenden, aan de Paul Wittemannen, aan de Paul de Leeuwen, aan de Mathijs van Nieuwkerken, en aan de, … ja, het moet gezegd worden, … aan de Clairy Polakken.
Die gezichten, die staan voor het spul dat de VARA levert. We worden oud met die koppen, tenminste, als die koppen niet eerder oud worden aan wij.
Bijzonder talentvol? Ben je mal. Verdienstelijk, niet meer dan dat. De VARA betaald gewoon om die koppen vast te houden. De kijker/gebruiker is er immers op geconditioneerd dat bij het zien van die koppen … geleverd wordt. Dat is genoeg.