Naar aanleiding van Nova, 21 april 2009
Zoals het voorbeeld van die politieagent die naast Maxima zat, demonstreert, verloopt de Marokkaanse spionage veelal via burgers van Marokkaanse komaf. Wellicht wordt hierbij beroep gedaan op hun loyaliteit naar Marokko toe. Bekend is dat de Marokkaanse overheid haar voormalige onderdanen niet los laat. Dat blijkt uit het gegeven dat ze geen afstand kunnen doen van hun Marokkaanse nationaliteit.
Dat Marokkanen geen afstand kunnen doen van hun oorspronkelijke nationaliteit, was in de jaren ‘90 een belangrijke reden voor Nederland om een dubbele nationaliteit dan maar te accepteren. Achteraf is daarbij de reden bedacht dat een dubbele nationaliteit staat voor een dubbele identiteit. Identiteit is evenwel niet hetzelfde als nationaliteit. Er zijn honderden identiteiten te verzinnen, die niets met nationaliteit te maken hebben. Andersom staat nationaliteit nog lang niet garant voor identiteit.
In feite is nationaliteit een rechtspositie waar rechten en plichten mee verbonden zijn. Via die rechten en plichten wordt je toekomst ingekaderd. Een keuze voor een nationaliteit doe je daarom met het oog op de toekomst. Een dubbele nationaliteit betekent een dubbele toekomst, en niet, zoals dikwijls gedacht, dat verleden en toekomst verbonden worden. Via de dubbele nationaliteit behoudt een land als Marokko invloed op de tot Nederland genationaliseerde Marokkanen, en daarmee invloed op de toekomst van Nederland. De vraag is of dat gewenst is.