Naar aanleiding van Nova, 10 februari 2010
Op de vraag of de IJslandse overheid de betalingen die volgen uit het depositogarantiestelsel garandeert zegt Wellink tegenover de commissie “Formeel was het antwoord ‘nee’, maar in werkelijkheid zou het antwoord ‘ja’ zijn.” Je zou van de legalistisch ingestelde Wellink verwachten dat hij afgaat op het formele antwoord, maar hij doet het omgekeerde. Dat is heel vreemd omdat het te verwachten is dat de IJslanders zich zullen beroepen op het formele ‘nee’, als de nood werkelijk aan de man komt.
Ondertussen heeft Wellink een beter antwoord gevonden in een kort fragment van de notulen die zijn ambtenaren van gesprekken met de IJslandse autoriteiten hebben gemaakt. In welke context dat tekstfragment begrepen dient te worden, zal Clairy Polak na haar interview voor NOVA met Wellink ook wel niet te weten zijn gekomen. We moeten Wellink op zijn woord geloven, terwijl hij zijn woorden, uitgesproken voor de commissie, zomaar verruilt voor andere woorden.
Ook zijn uitleg over het feit dat Frankrijk er wel in geslaagd is een IJslandse bank van de Franse markt te weren, is niet bevredigend. Het zou niet Landsbanki betreffen. Alsof dat er toe doet. Was de kredietwaardigheid van Landsbanki soms nog niet genoeg aangetast in vergelijking met die andere bank? Verder doet Wellink alsof hij het allemaal niet zo precies wist.
Op het moment echter dat het Frankrijk lukt een IJslandse bank van de markt te weren, en Nederland lukt dat niet, dan wil je toch het naadje van de kous weten hoe Frankrijk daarin weet te slagen. En als Frankrijk je dat niet wil uitleggen, dan ga je toch te rade bij de ECB. Wellink deed tijdens het interview echter alsof het hem niet aanging. Alsof Nederland met andere Europese regels te maken heeft als Frankrijk.